چرا امام زمان خود را دعا کنیم؟؟
شایسته است که مۆمن برای مۆمنین دعا کند که همکیش و همعقیده او هستند، و این مطلب به حکم عقل و شرع ثابت است. پس دعا کردن برای آن بزرگوار که سالار مۆمنین است بر ما لازم میباشد. چنانکه در کافی حدیث مسندی از حضرت ابوعبد اللَّه صادقعلیه السلام آمده است که فرمود:
رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمودند: هیچ مۆمنی برای مرد یا زن مۆمنی دعا نکند مگر آنکه خداوند متعال آنچه که او برای آنها خواسته است، مانند آن را به سوی او برگرداند، از طرف هر مرد یا زن مۆمنی که از اوّل روزگار تا روز قیامت آمده یا خواهد آمد. و بسا باشد که روز قیامت بنده مۆمنی را دستور دهند تا به آتش افکنده شود و او را میکشند تا به دوزخ ببرند، ولی مۆمنین و مۆمنات عرضه میدارند: پروردگارا! این همان شخصی است که برای ما دعا میکرد شفاعت ما را درباره او بپذیر. پس خداوند شفاعت آنها را درباره او قبول میفرماید و او نجات مییابد. ( اصول کافی: ۵۰۷:۲ )
معاویه بن عمّار از امام صادق علیه السّلام روایت كرده است كه فرمود:
دعاى مسلمان در غیاب برادر مسلمانش، گشایش روزى را براى دعاكننده به همراه دارد، و بلا را از او دور مىگرداند، و فرشتگان به او مىگویند: دو برابر آنچه براى برادرت خواستى براى تو است.( پاداش نیكی ها و كیفر گناهان/ ترجمه ثواب الأعمال )
بدان که از جمله نعمتهای بزرگ خداوند متعال بر ما این است که به ما اجازه داده تا او را بخوانیم و دعا کنیم و حاجتهای خود را از او بخواهیم و خداوند متعال به لطف و کرمش دعای ما را مستجاب میفرماید. و چون در جای خود ثابت است که تمام نعمتهای الهی به برکت وجود امام زمانمان به ما میرسد و نیز پرواضح است که اجابت دعا از بهترین نعمتهاست، بلکه مهمترین نعمت است. زیرا که به وسیله این نعمت به نعمتهای دیگر دست مییابیم؛ اهمیت حقّ مولایمان امام زمان علیه السلام بر ما روشن میشود، زیرا که وجود آن حضرت وسیله تحقق یافتن این نعمت و موهبت بزرگ از جانب خداوند است، پس بر ما واجب است که با دعا و یا کارهای دیگر جبران این لطف را بنماییم.
همه احسان آن حضرت در حق ما ثمره محبتش نسبت به ما است ولی یک نکته را که نباید غافل باشی اینکه محبت او در حق ما جز از جهت ایمان و اطاعت ما نسبت به خداوند تعالی نیست پس اگر محبت آن بزرگوار را می خواهی بر تو باد اطاعت خدای تعالی و مبادا که با مخالفت کردن با خداوند او را اذیت و با وی دشمنی کنی
روایتی است که صفّار در بصائر الدرجات به سند خود از امام ابوجعفر باقر علیه السلام آورده است که فرمود: رسول اللَّه صلی الله علیه و آله و سلم به امیرالمۆمنین فرمود:
آنچه بر تو دیکته میکنم بنویس،
علی علیه السلام عرضه داشت: ای پیامبر خدا آیا می ترسی فراموش کنم؟
فرمود: نمی ترسم فراموش کنی؛ من از خداوند خواسته ام که تو را حفظ کند، و فراموشت ننماید، ولی برای شریکانت بنویس.
عرضه داشت شرکای من کیانند؟
فرمود: امامان از فرزندان تو که خداوند به سبب آنان بر امت من باران می فرستد و به سبب آنان دعای ایشان را مستجاب می کند و به سبب آنان بلا را از آنها دور میسازد و به سبب آنان رحمت از آسمان نازل می شود و این نخستین آنان است – به امام حسن علیه السلام اشاره کرد – سپس به امام حسین علیه السلام اشاره کرد و فرمود: امامان از فرزندان تو اند.( بصائر الدرجات: ۱۶۷)
همه احسان آن حضرت در حق ما ثمره و نتیجه محبتش نسبت به ما است ولی یک نکته را که نباید غافل باشی اینکه محبت او در حق ما جز از جهت ایمان و اطاعت ما نسبت به خداوند تعالی نیست پس اگر محبت آن بزرگوار را می خواهی بر تو باد اطاعت خدای تعالی و مبادا که با مخالفت کردن با خداوند او را اذیت و با وی دشمنی کنی که از کسانی خواهی بود که خداوند درباره آنها فرمود:
“ان الذین یودون الله و رسوله لعنهم الله فی الدنیا و الاخره و اعدلهم عذابا مهینا”؛ البته آنان که خدا و رسولش را می آزارند خداوند در دنیا و خرت لعنتشان کرده است و برایشان عذاب خوارکننده ای آماده نموده است.
مرا ببخش نگشتم چنان كه می خواهی///به پات جان نسپردم ز فرط خودخواهی
همیشه عهد شكستن ز سمت من بوده///مرا ببخش كه سوگند خورده ام گاهی
تمام عمر فقط ادعا، كه یار توام///ولی دریغ چه گویم، خودت كه گاهی
‹ فعالان اهل سنت یا تروریست؟؟؟ فتواهای خنده دار وهابیت ›